Sinds er in De Limburger een artikel heeft gestaan over mijn boek Liefdeloos, hebben al een aantal mensen gereageerd via mijn website liefdeloos.com. Daar ben ik ontzettend blij mee (dit klinkt een beetje raar), want dat betekent dat er meer mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal (en ik dus niet gek ben).
Ik ben zeker niet de enige die het contact met haar moeder heeft verbroken, hoe moeilijk dat ook is om te doen. Blijkbaar rust daar tegenwoordig nog steeds een enorm taboe op en dat begrijp ik van de ene kant ook wel. Het is voor een buitenstaander amper voor te stellen dat een ouder niet het beste met zijn of haar kind voor heeft. Daar ga je toch altijd van uit? Ik ben er echter achter gekomen dat dat in veel gevallen niet opgaat en ik heb serieus geen idee hoe het komt dat het zó vaak voorkomt.

Hoewel vooral veel vrouwen zich herkennen in mijn verhaal, kwamen er ook enkele reacties van mannen binnen, want ja, ook zij kunnen slachtoffer zijn van narcistisch misbruik. Mannen uiten het echter niet zo snel dat ze slachtoffer zijn van een narcist en dat terwijl het percentage narcistische mannen en vrouwen nagenoeg gelijk is.

Ik wil graag enkele reacties met je delen, zodat je weet dat je niet de enige bent die in een dilemma verkeert, of de enige die de beslissing al heeft genomen om het contact met je narcistische ouder te verbreken.
Uit respect voor hun privacy en op eigen verzoek van de mensen die gereageerd hebben gebruik ik niet hun volledige namen.

Zo zegt M: “Ik ben nu 60 en weet al mijn hele leven dat mijn moeder niet is zoals andere moeders. Ik ben steeds degene die alle shit over zich heen krijgt. Nooit is het goed, het maakt niet uit hoe of wat ik doe.”

J vertelt: “Ik ben net als jij via een keizersnede geboren en heb helaas ook geen contact meer met mijn moeder.”

E (eveneens 60) heeft me een lange mail gestuurd waarin ze haar verhaal uit de doeken doet. Ze heeft een narcistische moeder en verdenkt ook haar volwassen dochter van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Haar moeder werd vier jaar geleden naar een psycholoog doorverwezen, maar na twee afspraken hield ze het voor gezien: “zíj was toch niet gek?”
Typisch…
Ze vertelt verder: “Mijn dochter had als kind al moeite om vriendinnen te behouden en als volwassen vrouw heeft ze al diverse relaties gehad die allemaal zijn stukgelopen. Ze vindt het moeilijk om te zien dat haar broer wel een gelukkige relatie en zelfs een kind heeft.”

Het lijkt mij heel moeilijk om met je narcistische moeder om te gaan en deze persoonlijkheidsstoornis tegelijkertijd in je kind terug te zien.

S schrijft: “Ik las het artikel in De Limburger en er kwam een grote zucht van opluchting: er is blijkbaar nog iemand in dit schuitje; gebroken met haar moeder.” Ze heeft nog steeds moeite met de sociale gevolgen: “het hoort toch niet, breken met je moeder.”