Laatst ontving ik een bericht van worldreceiver, een man die mijn boek Liefdeloos graag wou lezen. Hij heeft veel meegemaakt met zijn narcistische ouders én zijn ex-vrouw. Hij kocht het boek en begon te lezen. Er kwamen veel herkenbare situaties voorbij. Geen liefde van je ouders, in zijn geval ging het om een narcistische moeder én vader. Het lijkt me ontzettend lastig, deprimerend en triest als beide ouders zo liefdeloos zijn. Ik had tenminste nog één ouder die vertelde van me te houden.  
Hoe kom je daar uit, als beide ouders je de hele tijd kleineren, manipuleren, negeren, opzetten tegen je broers of zussen en over van alles liegen en je bedriegen? Heb je dan nog enig vertrouwen in de medemens?

Worldreceiver vertelt:

“Mijn moeder zorgde voor me. Basispakket. Maar ik herinner me geen warmte. Ook van pa niet. Onvriendelijk individu en altijd boos. Ik kan zoveel zeggen, maar laat het hier bij.”

Hij heeft zich uit de negatieve spiraal gevochten en daarmee zijn conclusie getrokken:

“Zo wil ik mijn kinderen niet opvoeden! Ik wil mensen vertrouwen. Mijn geluk is een keuze, ik hang niet van iemand af om gelukkig te zijn. Ik steel niet, ik zuip niet (drink wel graag lekkere wijn) en ik laat mensen in hun waarde. Ik wil niet dat mijn kinderen bang voor me zijn!”

Dat laatste is zo waar. Ik was altijd bang voor mijn moeder. Voor haar woede, voor haar leugens, haar kleineringen, wantrouwen, beschuldigingen, priemende blikken en gegniffel…

Om zijn jeugdtrauma’s én ervaringen met zijn ex-vrouw te verwerken maakt worldreciever muziek. Over zijn familie, de relatie met zijn ouders en het verbreken van het contact.

Hij schreef, componeerde en produceerde Count me out helemaal zelf. Hij vertelt er het volgende over:

“Twee en een half jaar geleden stierf mijn vader (93). Hij was waarschijnlijk nog een veel ergere narcist dan mijn moeder. Bovendien een echte egoïst ook.
Ik heb niet met hun geboft: de liefde was nooit wederzijds. Ik hield van mijn moeder, was altijd bang dat ze zou sterven. Nu is ze bijna 92. Ze rijdt nog steeds auto en loopt erbij als een veertiger. Serieus, Cruella de Ville is er niks bij.

Mijn oudste zus deed alsof ze ruzie met onze ouders had en sleurde mij, naïef als ik ben, met zich mee. Dus ik kapte ermee. Zij ging alsnog achter mijn rug om naar hun toe en wist het zó te spelen dat ik eruit lag.
Bevestiging van mijn keuze.
Genoeg.

Ik heb dan ook met niemand van de familie meer contact. Datzelfde jaar heb ik me ook laten uitschrijven uit het Rooms Katholieke register. Mijn ouders waren en zijn Roomser dan de paus en ik heb daar dus niks mee.

Wederom: Count me Out.

Tijdens de begrafenis van mijn vader zaten mijn vrouw, mijn schoonzus (weduwe van mijn lievelingsbroer) onze zoon en ik achterin de kerk. Ik wilde er niet meer bij horen.
Count me out.”

Hij wil dit graag delen met lotgenoten.