Na drie maanden in de couveuse te hebben doorgebracht en daarna nog twee maanden in een babybed om aan te sterken, mag ik dan eindelijk naar huis. Bijna een half jaar hebben mijn moeder en ik elkaar niet meer gezien en dan worden we plotseling herenigd. Dat voelt voor ons beiden zo bijzonder en vreemd dat we niet goed op elkaar reageren. Mijn moeder weet niet wat ze met deze onbekende baby aan moet en ik moet opnieuw wennen aan mijn moede, ik ben vanaf dat moment aan haar zorgen overgeleverd.

   “Wat heerlijk! Haar vader neemt haar mee naar huis! Clara heeft haar al dagen voorbereid en ontelbare keren verteld dat ze naar huis mag. Naar haar vader en moeder én haar zusje Cassie. Eindelijk gaat ze haar moeder zien en ruiken en voelen. Wat heeft het lang geduurd, maar het is vast het wachten waard.

   Na een korte rit in de taxi waarbij ze rustig in de reiswieg ligt te doezelen, tilt haar vader haar op en draagt de wieg naar binnen. Daar neemt hij haar in zijn armen en na een knuffel en een kus geeft hij haar aan haar moeder.

   Nieuwsgierig kijkt ze naar het gezicht dat steeds dichter bij komt. Haar hartje begint sneller te bonzen van opwinding. Nu gaat vast die klik weer komen. De vrouw neemt haar in haar armen, maar geeft haar geen knuffel zoals haar vader deed, ze houdt haar juist een beetje van zich af. Ze snuffelt zachtjes, maar ze herinnert zich de geur van haar moeder niet meer. Door de dikke kleren die ze aanheeft, kan ze haar nog niet voelen. Tot haar verdriet loopt haar moeder met haar weg van haar vader. Dan legt de vrouw haar neer, doet de dikke kleren uit en trekt haar iets gemakkelijkers aan. Dat voelt al veel prettiger. Ze voelt haar moeders handen luchtig over haar lichaam strijken. Dan tilt ze haar op en legt haar in een klein bedje. Het is schemerig in de kamer. Ze wil dat haar moeder haar nog even vasthoudt, ze trappelt met haar beentjes om haar moeders aandacht te trekken. De vrouw kijkt naar haar en zegt: ‘Ga nu maar even lekker slapen. Straks krijg je een flesje.’ Ha ja, daar is die bekende stem. Die heeft ze immers zo lang gehoord, die kan ze niet vergeten. Nu krijgt ze vast en zeker nog een knuffel of een kus, zoals haar vader al zo vaak heeft gedaan. Zelfs Clara gaf haar wel duizend knuffels. Ze ziet in een waas dat haar moeder zich omdraait en de deur achter zich dicht doet. Ze voelt dat er iets niet klopt. De klik is er nog niet, ze voelt niets bij haar moeder! Haar hart begint sneller te kloppen. De stem herkent ze wel, maar dat is alles. Wat is er gebeurd? Is deze vrouw wel haar moeder? Jawel, ze herkent de stem, ook al klinkt die nu iets anders. Deze stem heeft ze al die tijd gehoord toen ze bij haar moeder in de buik zat. Ze mist echter de klik, die bij haar vader wel altijd aanwezig is. Die moet ze nu toch wel gevoeld hebben toen haar moeder haar naar haar bedje droeg? Hopelijk komt het nog, misschien als ze geslapen heeft. Ze is moe van de rit naar huis en de nieuwe indrukken om haar heen. Als ze straks wakker wordt, zal het vast beter gaan…”