Het is nu iets meer dan twee maanden geleden dat mijn autobiografie Liefdeloos is uitgekomen. Het hoofdthema van Liefdeloos is narcisme, dat naar voren komt in de relatie tussen mijn moeder en ik. Het boek gaat echter niet alleen maar over narcisme, maar omvat ook andere thema’s zoals vroeggeboorte, couveusekinderen, HELLP-syndroom en hechtingsproblematiek. Allemaal vanuit mijn eigen ervaring opgeschreven, ik heb dus geen wetenschappelijk of therapieboek geschreven. Ik vond het juist belangrijk om te laten zien hoe ik mijn vroeggeboorte, het gemis van mijn moeder en het gedrag van haar, als kind, puber en later als volwassene heb ervaren en hoe ik er mee omgegaan ben. Voor iedereen verloopt dit proces natuurlijk anders, maar vaak zijn bepaalde gebeurtenissen en handelingen wel heel herkenbaar.

Het boek Liefdeloos heb ik geschreven met de intentie om andere mensen er bewust van proberen te laten worden wat voor een invloed een narcist op de ontwikkeling van een kind heeft of kan hebben, vanaf de geboorte. Dat narcisme bestáát. Dat narcisme zelfs héél veel bestaat, nog meer dan men zich kan voorstellen.
Dit wordt bevestigd door de recente verhalen over machtsmisbruik bij gerenommeerde topmensen en bekende Nederlanders. Ik zal nooit beweren dat deze mensen allemaal narcisten zijn, maar ze vertonen wel narcistische kenmerken.

Het doet mij ontzettend goed om reacties te krijgen nadat mensen mijn biografie Liefdeloos hebben gelezen. Alle lezers zeggen dat ze het zo ontzettend fijn vinden dat er iemand is die deze ervaringen heeft dúrven op te schrijven en dat zij ook iets dergelijks hebben meegemaakt. Dat ze niet de enige zijn die deze strijd voeren, dat ze zelf mogen vragen om hulp en dat dat helemaal niet egoïstisch is.

Recent kreeg ik drie mooie reacties binnen. De eerste kwam van mijn vader, hij is mijn boek nu aan het lezen. Ik vond het altijd heel moeilijk om over hem te schrijven, zeker de eerste hoofdstukken. Het voelt vreemd intiem om over je ouders te schrijven, hoewel ik dat bij mijn moeder geen enkel probleem vond. Wellicht komt dat omdat wij een veel grotere afstand tot elkaar voelen, er is nooit intimiteit tussen mijn moeder en mij geweest. Ik wist echter dat ik dingen ging opschrijven waarmee mijn vader het misschien niet eens zou zijn, of misschien wel boos om zou worden, omdat hij het anders ziet of zag. Hij heeft lang, héél lang niet ingezien hoe mijn moeder was (en is). Vandaag belde hij op, hij was hoofdstuk 11 aan het lezen, op pagina 220. Daar staat een dagboekfragment waarin ik het ontwijkgedrag omschrijf dat typisch is bij narcisten. Een narcist kan niet over zijn problemen praten, mijn moeder kon dat ook niet. Toen we een keer gesprek hadden gepland om met het hele gezin over onze problemen te praten, vluchtte zij naar boven. Zoals ze al vaker had gezegd, vond ze dat zijzelf niks fout had gedaan. Het lag aan ons, de rest van het gezin. Mijn vader, mijn zus Cassie en ik waren degene met een probleem. Wij waren gek, niet zij! Dit vluchtgedrag is zo typisch.
Ik was toen veertien jaar en zag toen al in hoe mijn moeder zich gedroeg en dat dat zeker geen normaal gedrag was. Ik kon het alleen nog niet plaatsen op die leeftijd.
Mijn vader zei vandaag echter: ‘Je hebt helemaal gelijk. Je moeder gedroeg zich inderdaad altijd zo. Ze wou nooit praten, je kon er ook helemaal niet mee praten, maar ik zag het op dat moment helemaal niet. Jij wist dat toen al.’
Voor mij is dit een compliment, omdat het bewijst dat ik inderdaad niet gek was. Toen niet en nu niet. Gek genoeg heb ik behoefte aan dit ‘bewijs’. Blijkbaar ben ik zo geïndoctrineerd dat ik ‘gek’ was, dat deze uitspraak van mijn vader nu jaren later nog steeds iets met mij doet.
Mijn vader is nu 86 jaar en ik ben blij dat ik hem dit nog heb horen zeggen. Dat hij zelf ook inziet dat hij beter af is zonder haar. Hij begrijpt nu ook waarom mijn moeder hem heeft verlaten: hij gaf haar geen voeding meer. Ik ben zo blij dat mijn vader dat inzicht nog heeft gekregen, want hij begreep nooit waarom zijn vrouw bij hem weg was gegaan.