Ouderverstoting: het contact verbreken met je ouder(s)
Het is nu zo’n zestien jaar geleden dat ik besloot het contact met mijn moeder te verbreken. Ik vond het toen best een logische stap, omdat ze me best veel pijn heeft gedaan. Lichamelijk: ze had er plezier in om me pijn te doen, o.a. door me te slaan. Echter, de psychische mishandeling was nog veel schadelijker. In mijn boek Liefdeloos vertel ik dan ook voornamelijk over het psychisch misbruik, omdat me dat toch het meeste heeft gevormd tot wie ik nu ben.
Ik weet nu wie ik ben, wat ik kan en waar ik toe in staat ben. Ik ben niet meer dat kleine, timide en bange meisje van vroeger. Ik kan voor mezelf denken en voor mezelf spreken en dat doe ik ook.
Natuurlijk was het niet gemakkelijk om het contact met mijn moeder te verbreken en ik had het ook nooit alleen gekund. Gelukkig had ik toen mensen om me heen die deze beslissing begrepen, maar dat was ook maar een handvol. De meeste mensen vinden het toch heel apart als je vertelt dat je je moeder niet meer ziet of spreekt.
Meestal gaat zo’n gesprek dan zo: ‘Zeg, hoe gaat het eigenlijk met je moeder?’. ‘Geen idee’, antwoord ik dan naar alle eerlijkheid, want nee, natuurlijk weet ik niet hoe het met haar gaat, want ik heb haar al een tijd niet meer gezien. ‘Hoezo, weet je niet?’, vraagt de ander dan. ‘Nou ja, ik heb mijn moeder al een tijd niet meer gezien en gesproken.’ ‘Ohhh’, klinkt het verbaasd. ‘Hoezo niet?’ Vervolgens leg ik geduldig uit dat ik het contact heb verbroken en heel globaal waarom. ‘Ze heeft me geestelijk veel pijn gedaan en daar ben ik klaar mee, daar ik heb ik geen zin meer in…’ ‘Ohhh… Ok…’ is dan het vertwijfelde antwoord. ‘Maar het is toch je moeder?’
Ja, inderdaad, dat klopt. Ze is mijn moeder, mijn biologische moeder, maar ik heb geen zin meer in iedere keer de hoop op verbetering, die toch niet komt.
Wat brengt nieuw contact met mijn moeder mij? Opnieuw hoop, vervolgens weer die bekende teleurstelling, de schuld op mij schuiven, zelf geen verantwoordelijkheid nemen. Inderdaad, het is niet leuk en aardig van me om het contact te verbreken. Dat geef ik best toe. Het was echter de enige manier voor mij om te overleven, om me aan het narcistische misbruik te onttrekken en een eigen leven te gaan leiden. Het was de enige manier om mezelf terug te vinden en te ontdekken wie ik eigenlijk was. Dat is me gelukt en daar ben ik trots op.
Persoonlijk denk ik dat het ook voor mijn moeder de beste beslissing was. Ik heb haar nooit gelukkig gemaakt. Voor mijn moeder was ik altijd het vervelende, tegendraadse kind. Ik deed nooit wat ze wou, onbewust als kind. Ik wou helemáál niet tegendraads zijn en probeerde altijd goed mijn best te doen. Toch lukte dat om een of andere reden niet. Nu begrijp ik wel waarom. Voor een narcist kun je nooit iets goed doen. Er is altijd wel iets om over te zeuren. Een narcist vindt echt altijd wel wat dat niet goed is in zijn of haar ogen.
Dus dat probeer ik ook niet meer. Ik stop mijn energie liever in andere mensen, in ander dingen die me gelukkig maken. Mijn moeder past niet meer in mijn huidige leven.
Ja, dat noemen ze ouderverstoting. Dat is erg, maar vaak is er een reden voor, echt een hele duidelijke reden. Een narcist echter, weet het altijd om te draaien, zodat hij of zij het slachtoffer is. Slachtoffer van ouderverstoting, want de narcist was en is immers altijd de goede ouder. Een betere moeder kon ik me in haar ogen niet voorstellen. Ze heeft haar taak echt goed gedaan, zo verklaarde ze zelf toen ik 21 was en in mijn eigen appartement ging wonen. De opvoeding zat erop, ze was klaar met die taak, ze was klaar met mij.
Pas 12 jaar later was ik klaar met haar en heb ik het contact verbroken. Dat was een enorme opluchting, er viel een last van mijn schouders. Het voelde echt letterlijk en figuurlijk zo.
Toch kan niet iedereen deze beslissing begrijpen. Je verstoot immers je moeder, de vrouw die je het leven heeft gegeven en opgevoed. Dat klopt. Ik ben haar ook dankbaar dat ze me op de wereld heeft gezet. Ik ben hier niet voor niets, ik heb blijkbaar iets te doen. Daar ben ik nu mee bezig: lotgenoten en slachtoffers van narcistisch misbruik laten zien dat ze voor zichzelf mogen kiezen. Dat voelt heel egoïstisch, maar is het natuurlijk niet. Jij hebt toch ook al die jaren misbruik van je laten maken? Voelde de narcist zich toen schuldig? Het antwoord is vast en zeker: nee! Om jezelf te ontworstelen aan de manipulerende klauwen van de narcist is de enige keuze die je kunt maken: geen contact meer. Helemaal niks meer.
Toen ik die beslissing heb genomen, waren we juist verhuisd naar een nieuwe woonplaats, waarbij we ook een nieuw telefoonnummer kregen. Ik heb mijn moeder nooit laten weten naar welk adres we zijn verhuisd en welk telefoonnummer we hebben gekregen. Ik heb nooit meer iets van haar gehoord. Als ze echt gewild had, was het best mogelijk voor haar geweest om die gegevens te achterhalen, maar blijkbaar had ze ook geen behoefte meer aan contact met mij.
Toen ik wel nog contact had met mijn moeder, verklaarde ze al tegen andere mensen dat ze geen kinderen had. Gewoon, met een stalen gezicht zei ze dat, daar schaamde ze zich niet voor. Toen mij dat ter ore kwam, deed me dat ontzettend veel pijn. Een moeder die haar kinderen ontkent, terwijl ze met minimaal eentje nog contact heeft? Vanaf dat moment is bij mij de ouderverstoting wel al onbewust in werking getreden, tot de tijd daar was, 16 jaar geleden.
Ik heb er nooit spijt van gehad.
Sorry, echt niet.
Het heeft me juist veel rust en vrijheid gegeven.
Ik voel me dan ook niet meer schuldig.
Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe het met haar gaat. Ik hoop dat ze toch nog een fijn leven heeft gehad, zonder haar kinderen. Misschien heeft ze ook veel rust en vrijheid gekregen.
Ik weet dat er veel andere mensen, lotgenoten, zijn die worstelen met hun narcistische ouder(s). Ze zouden zo graag die ouder uit hun leven bannen, maar voeren een innerlijke strijd met hun schuldgevoel en psychische pijn. Ze weten het contact te verminderen tot het meest minimale, maar zolang je nog minimaal contact hebt, blijft het narcistische misbruik doorgaan. Meestal wint dus het schuldgevoel en dat ik vind zo jammer. Deze lotgenoten vinden pas hun vrijheid en rust als die narcistische ouder overlijdt. Pas dan mogen en kunnen ze zichzelf zoeken en zijn.
Zo jammer.
Je kunt al zoveel eerder gelukkig worden en vrij zijn, als je maar voor jezelf durft te kiezen.
Waarom rust er een taboe op het verbreken van het contact met je moeder of vader? Zij hebben jou toch ook heel veel pijn gedaan, daar rust blijkbaar ook geen taboe op.
Dus…
Wil je reageren? Vul het contactformulier in of stuur een mail naar: info@liefdeloos.com