In mijn leven is een nieuwe fase aangebroken.
Een fase waarin mijn vader er fysiek nog wel is, maar emotioneel niet meer.  
Tot december 2023 maakte mijn vader altijd actief deel uit mijn leven. Hij kwam een paar keer per jaar bij me op bezoek (we wonen 45 km van elkaar) en om de week ging ik naar hem toe. Vanwege de afstand en zijn verminderde mobiliteit kon hij niet meer zo vaak bij me op bezoek komen en moest dit altijd gepland worden. Een taxirit werd gereserveerd en ik trok altijd een hele dag voor hem uit. Dan maakten we er met z’n allen een gezellige dag van. We gingen ergens naar toe, speelden een spelletje en aten samen met het hele gezin. Op het laatste bleven we meestal thuis en zorgden we dat we wat lekkers te eten hadden, of we bestelden iets via Thuisbezorgd. Dat vond mijn vader altijd leuk, als we eten bestelden en het thuis lieten komen.

Ook als ik naar hem toe ging, plande ik daar een hele dag voor in. Dan hielp ik met de administratie, ging met hem naar de winkel of we bleven gewoon bij hem thuis gezellig kletsen. Als de kinderen meekwamen, speelden we samen een spelletje, of maakten een simpele legpuzzel met een plaatje uit de natuur.

Dat kan allemaal niet meer, sinds zijn val in december 2023. Sinds een aantal maanden verblijft hij definitief in een verpleeghuis. Het is er werkelijk prachtig, met veel groen in een parkachtige omgeving, waar hij naar hartenlust kan wandelen achter zijn rollator. Hij is altijd een buitenmens geweest, houdt nog steeds van alles in de natuur. Momenteel is hij vooral gefascineerd door de vogels. Op zijn salontafel, die pal naast het raam staat, prijkt pontificaal zijn professionele verrekijker, plus een paar boeken over vogels.

Het is een hele weg geweest, vanaf zijn val eind 2023, tot waar hij nu zit. Een hobbelige weg vol gebeurtenissen en emoties.
Mijn vader is er nog wel, maar hij is niet meer de vader zoals hij eerder was. Dat doet pijn, heel veel pijn. Het voelt als afscheid nemen van iemand die heel langzaam verder van je weggaat.
In plaats van vader verandert hij in een zorgbehoevend kind. Dat vind ik natuurlijk niet erg: hij heeft immers ook altijd voor mij gezorgd, nu mag ik voor hem zorgen. Ik wil dit graag voor hem terugdoen, maar hij kan het nog niet accepteren.

Zijn dementie staat hem in de weg. De dementie die hem doet veranderen. Hij begrijpt het allemaal niet meer. Soms wel, maar vaak ook niet. Het is voor hem heel moeilijk te accepteren dat dementie hem overkomt.
Logisch, dat is voor iedereen lastig. Stel je voor: op een dag ga je naar het ziekenhuis, om vervolgens nooit meer terug naar huis te keren. Dat kun je toch ook niet bevatten.
Voor zijn gevoel kan hij nog best alleen in zijn huis wonen, maar iedereen om hem heen weet dat dit onmogelijk is. De goeie man is 89 jaar oud, hij heeft het nog heel lang volgehouden! Er zijn niet zo veel mensen die tot die leeftijd thuis kunnen wonen. Alleen.

Naast dementie heeft hij ook afasie en apraxie. Dat heeft hij al meer dan tien jaar en tot een jaar geleden kon hij zich daar best goed mee redden. Nu wordt ook dat steeds lastiger. Zelfs de lampen weet hij niet meer aan en uit te zetten en de radio kan hij ook niet meer bedienen.

Omdat hij af en toe toch wel beseft dat hij het allemaal niet meer zelf kan, begrijpt hij dat hij in het verpleeghuis het beste af is. Op het moment dat dementie in zijn hoofd regeert, is hij boos. Heel erg boos! Op mij en mijn zus, omdat hij vindt dat wij hem daar in dat verpleeghuis hebben ‘gestopt’. Hij moest daar naar toe van ons, denkt hij dan.
Nou, als het zo gemakkelijk was, dan had hij allang in zijn eigen huis gezeten. Dat er ook nog andere zorgverleners iets over te zeggen hebben, beseft hij niet. Wij zijn de boosdoeners, de Verraders.