In tegenstelling tot dieren, krijgen wij mensen kinderen voor ons hele leven. Bij dieren verlaten de jongen vaak al vrij snel het ouderlijk nest. Bij de grotere zoogdieren duurt het uitvliegen wat langer, of families blijven in groepen of kuddes bij elkaar.
Bij ons, mensen, duurt dat uitvliegen rustig zo’n twintig jaar. Tegenwoordig zelfs nog langer, met het oog op de huidige woningnood. Zo rond de twintig jaar vinden we onze kinderen ‘volwassen genoeg’ om op eigen benen te staan. En ook al verlaten onze kinderen hun vertrouwde nest, ze keren nog regelmatig terug naar hun ouders voor raad en daad en vooral om ouderlijke liefde te ontvangen. 
Als alles goed gaat, blijven we tot aan onze dood (van één van ons) bij elkaar. Tenminste, dat is de bedoeling en zo gaat het meestal, maar niet altijd.

Op mijn éénentwingste verliet ik als student mijn ouderlijk nest, want ik had een studio voor mezelf gevonden. Ik was er dolblij mee, ook al was het een kleine ruimte. Het was een plekje helemaal voor mezelf en ik was er zo trots op.
Enthousiast vertelde ik mijn moeder dat ik een klein appartement had gekregen en op mezelf ging wonen. Ik verwachtte dat ze net zo blij als ik zou reageren, maar dat pakte anders uit.

‘Oh… ok… nou, dan zit mijn taak erop, hè’, zei mijn moeder doodleuk.
In eerste instantie dacht ik dat ik het niet goed begrepen had, dus ik vroeg wat ze bedoelde.
‘Nou, dan ben ik klaar met opvoeden,’ was haar antwoord.
Deze uitspraak maakte dat ik totaal flabbergasted was. Ik ben niet van de Engelse woorden, maar dit woord drukt precies uit hoe ik me toen voelde.

Het leek alsof ik een klein ongewenst vogeltje in een overvol nest was, dat er door zijn moeder zonder pardon uit werd geknikkerd. Ik begreep het echt niet. Mijn moeder beweerde dat ze klaar met mij was, maar in andere families om me heen zag ik juist dat kinderen uitvlogen, maar nog altijd regelmatig hartelijk welkom waren in hun ouderlijk nest. Mijn moeder vond dat ik niet meer op haar hoefde te rekenen in de toekomst. Tenminste, zo kwam het op dat moment op mijn over en zo voelde het ook voor mij.