Een belangrijke les voor me is om te leren naar mezelf te luisteren. Ik voelde als kind al dat mijn moeder anders was en niet juist handelde ten opzichte van mijn zus en mij. Ook als puber wist ik dat, zelfs als volwassene, maar ik begreep het nog niet. Omdat ik lang zo naïef was, heeft het ook tot na de geboorte van mijn zoon geduurd voor ik besefte dat ik beter af was zonder mijn moeder, maar ook die beslissing maakte ik gevoelsmatig. Voor het grootste deel met mijn hart, maar mijn hersenen gaven het laatste rationele zetje. Het was een goede beslissing en gaf me veel rust.

In mijn leven doe ik bijna alles op mijn gevoel en meestal pakt dat goed uit. Ik heb twee keer mijn hersenen laten beslissen en echt, dat waren zeker niet de beste keuzes. De ene keer heb ik mijn droombaan laten lopen, omdat ik té onzeker was of ik het aankon. Ik was 23 jaar en net afgestudeerd als illustratieve vormgever en was ervan overtuigd dat er veel betere kandidaten geschikt waren voor de job van grafisch ontwerper. Nu zou ik die kans met tien handen tegelijk gegrepen hebben, maar op dit moment liggen mijn ambities ergens anders.
Ik heb lang spijt gehad van die beslissing, maar aan de andere kant was ik wellicht niet waar ik nu ben in mijn leven. En daar zijn ook mooie dingen in gebeurd.
Mijn tweede ‘hersenlijke’ beslissing was de aankoop van mijn eigen huisje, zo’n tien jaar geleden. Ik had gewoon een huis nodig en er was niets beschikbaar. De financiële crisis was in alle hevigheid bezig en iedereen bleef met zijn reet in zijn veilige huis zitten. Begrijpelijk, maar ik had ook een plekje nodig. Er was maar één optie: dat ene kleine, lelijke, ouderwetse huis. Ik vond het een verschrikkelijk huis, we hadden ook echt niets met elkaar. Ik denk dat het huis mij ook niet zo geschikt vond als bewoner, want het achtervolgde me met pech, zoals: op mijn eerste oudejaarsnacht (ik woonde er net een maand) de kelder later onderstromen met rioolwater, mijn vader serieus ziek (gelukkig ook weer redelijk opgeknapt), financiële pech waardoor ik maanden zonder keuken zat en toen ik de woning na twee jaar te koop had gezet was het huis het daar óók weer niet mee eens en ging de verkoop in eerste instantie niet door. Ik ben echter een doorzetter, dus uiteindelijk heb ik het toch gewonnen van het huis, maar het kostte wat moeite.
Daarna heb ik weer vlug mijn hart gevolgd bij de keuze voor een volgend huis. Dat bleek dan ook weer een goede beslissing.

Zo heb ik gaandeweg leren luisteren naar mezelf. Écht luisteren naar mezelf. Voelen… wat wil ik, wat is goed voor me? Om dat te kunnen moet je wel eerst met je diepste gevoelens in contact zijn gekomen en daar heeft de incarnatietherapie me heel goed bij geholpen. Ik ben helemaal terug gegaan naar mijn diepste ziel, mijn kern, mijn kleine ik. Dat was hard, zeker niet gemakkelijk. Je komt jezelf tegen. Boem, alsof je met je hoofd tegen een muur loopt en je van achteren nog een keer een klap met een knuppel krijgt. Maar vanuit die afgrond ben ik weer gaan bouwen aan mezelf en ben ik geworden wie ik nu ben. Daar ben ik best trots op. Zelfs op mijn ‘hersenlijke’ keuzes ben ik trots, want die hebben me ook gebracht waar ik nu ben. Zonder dat lelijke huis had ik mijn huidige stulpje niet gehad en ben ik dat huis eigenlijk wel dankbaar dat ik er twee jaar mocht wonen.