Bij de berichten die ik onder andere op social media plaats reageren mensen op verschillende wijzen. De een reageert met een Like, de ander met Geweldig, nog een ander plaatst een opmerking en weer iemand anders reageert met een Verdrietig gezichtje of met Medeleven. Vooral over die laatste twee reactie verbaas ik me steeds weer, hoewel ik weet dat iedereen het goed bedoelt.

Ik schrijf mijn berichten niet zozeer om medelijden op te wekken. Ik schrijf ze om anderen te inspireren, om (h)erkenning te bieden. Ik zie mezelf niet (meer) als slachtoffer, maar juist als ‘overlever’ van narcistisch misbruik. Ik ben sterker geworden in de loop der jaren, ik wéét hoe een narcist denkt, want ik heb vijftig jaar ervaring. Ondanks die jarenlange ervaring reageer ik nog steeds niet altijd even goed wanneer ik weer eens een narcist in mijn leven tref. Ook ik blijf mijn zwakke momenten houden. Toch zie ik mij zelden nog als slachtoffer. Sterker nog: ik herken het gedrag van de narcist en mijn reactie erop, maar meestal wel net ná het moment. Ja, ik trap er ook nog wel eens in, maar vlak erna zie ik het weer helder. Dan kan ik het relativeren en valt de persoonlijke aanval van me af. Ik verwonder me vaak over de voorspelbaarheid van de narcist. Nu ik weet wat de rode vlaggen zijn, herken ik ze eerder en kan ik soms beter anticiperen. Ik voel me in ieder geval niet meer persoonlijk aangevallen en besef vaak op het moment zelf dat de narcist handelt uit pure onzekerheid. Ik voel dan zelfs bijna medelijden met de narcist omdat hij of zij zich op dat moment dus eigenlijk heel machteloos voelt en daarom de behoefte heeft om de ander onheus te bejegenen zodat hij of zij zichzelf voor héél even beter voelt.

Dat besef maakt dat ik mij dus geen echt slachtoffer meer voel. Soms, als ik er weer ingetrapt ben, dan denk ik wel eens: och, wat ben ik toch weer stom geweest, heb ik het weer laten gebeuren. Toch voel ik mij dan niet persé slecht of klein, maar ben ik er juist trots op dat ik het nu wél weet het herkennen, ook al was mijn reactie nog niet wat het had moeten zijn. Ik weet dat ik nog een lange weg heb te gaan, maar ik ben beslist niet meer dat kleine timide meisje.

Integendeel, ik ben een zelfbewuste vrouw van middelbare leeftijd die weet wat ze kan én wil.