Hoe gaat het nu?
Veel mensen hebben inmiddels mijn boek Liefdeloos gelezen, dat ruim een jaar geleden gepubliceerd is. Het gaat over de relatie met mijn toxische moeder toen ik opgroeide en hoe ik haar narcistisch misbruik als kind heb ervaren. Ik voelde wel dat er iets niet klopte aan haar gedrag, maar ik kon nooit precies verwoorden wat het was. Tot een jaar of vijf geleden wist ik niet dat ze narcistische trekken vertoonde, maar sinds ik me ben gaan verdiepen in narcisme en andere stoornissen ben ik me er wel bewust van geworden waar haar gedrag door komt.
Het verhaal in Liefdeloos stopt op het moment dat ik het contact met haar verbreek. Tot nu toe heb ik nog nooit in mijn blogs verteld hoe het daarna is gegaan met mij en de rest van mijn familie. Ik ben veel bezig geweest met te lezen en leren over narcisme, het gedrag, de gevolgen en vooral hoe je ook zelf kunt reageren op een narcist. In bijna drie jaar tijd heb ik enorm veel geleerd. Het schrijven van Liefdeloos heeft me veel gebracht: kennis, muziek, lotgenoten en (h)erkenning.
Er is veel gebeurd in de kleine twee jaar dat ik volop met het voltooien van het boek bezig was. Mijn doel is nog steeds hetzelfde: meer, véél meer mensen ervan op de hoogte brengen dat narcisme bestáát, wat het is en waar je het aan kunt herkennen. Maar ook vooral hoe je ermee om kunt gaan en hoe de narcist denkt.
Na al mijn blogs van het afgelopen jaar, wordt het nu tijd om vooruit te kijken. Ik kan me heel goed voostellen dat je na het lezen van Liefdeloos denkt: ja oké, en hoe gaat het nú met Miranda, Joshua en Dominique?
Het boek houdt op toen ik 33 jaar was en verhuisde met Joshua en onze zoon Dominique. Zoals jullie weten schrijf ik onder een pseudoniem om sommige mensen te beschermen tegen ondeugdelijk commentaar of beschuldigend vingerwijzen (waaronder mijn moeder). Daarom hou ik deze namen nog een tijdje aan. Inmiddels ben ik 51 en er is in die tijd natuurlijk heel veel gebeurd!
In 2005 zijn we verhuisd naar het nieuwe huis vlak bij het bos. We hebben daar een mooie tijd gehad en hoewel het een mooie omgeving is en het huis nieuw, groot en prachtig, voelde ik me er na een aantal jaren niet meer gelukkig. In 2010 heb ik de knoop doorgehakt en Joshua verteld ik alleen verder wilde gaan. De liefde tussen ons was verdampt en we waren het over steeds meer dingen oneens. Ik liep toen richting de veertig en stond voor mijn gevoel op een keerpunt in mijn leven. Het was een goede beslissing, want Joshua was niet meer gelukkig met mij en ik niet meer met hem.
Voor onze zoon deden we beiden zo goed mogelijk ons best. In 2011 ben ik verhuisd naar een klein, knus huisje, drie straten verderop. Ik was er inmiddels achter dat Dominique wellicht (licht) autistisch is en ik wou de scheiding zo gemakkelijk mogelijk voor hem maken. Nu ik toch nog zo dichtbij zijn vader woonde, was het voor hem gemakkelijk om tussen ons heen en weer te lopen wanneer hij wou. Ook al hadden we een ouderschapsplan gemaakt, Dominique was altijd welkom bij Joshua en mij als hij daar behoefte aan had. Verder was het fijn dat hij op dezelfde school kon blijven en zijn vriendjes kon behouden. Hij was toen een jaar of acht. Ik heb geprobeerd de verandering zo minimaal mogelijk voor hem te houden en ik denk dat ik daar best goed in geslaagd ben. Ik heb Dominique later wel eens gevraagd hoe hij de scheiding ervaren heeft en hij vertelt altijd dat we het goed hebben gedaan. Natuurlijk miste hij het gezinsleven wel en vond hij het niet altijd leuk om in twee verschillende huizen te leven, toch heeft hij er niet heel veel onder geleden. Onze liefde heeft hij in ieder geval nooit hoeven missen en dat weet hij ook.
Ondanks onze wederzijdse ergernissen destijds, hebben Joshua en ik nog steeds een goed contact en helpen we elkaar indien nodig. Dat voelt heel fijn. Hij is echt een vriend voor het leven, al is het natuurlijk niet meer zo intensief als vroeger. Het is geen vechtscheiding geworden en daar ben ik best trots op.
Inmiddels is Dominique een jonge man van twintig en zoekende naar wat hij wil in zijn leven. Had hij vroeger niet zoveel last van zijn autisme, tegenwoordig zit het hem nogal in de weg. Ook de periode met Corona heeft hem geen goed gedaan. In die tijd zat hij in het examenjaar van de Havo en de structuur en discipline waar hij toen nog redelijk goed op functioneerde vielen compleet weg. Hij zakte met volle overtuiging voor zijn examen. Gelukkig kreeg hij een herkansing om het examenjaar over te doen en hij dacht er op de sloffen doorheen te lopen. Dat viel tegen. Corona bestond nog steeds en thuis onderwijs betekende vooral vakantie. Hij is echter toch geslaagd dánkzij Corona, hoe bizar dat misschien ook klinkt. Hij is waarschijnlijk niet de enige.
Vervolgens heeft hij twee jaar geprobeerd de propedeuse voor Gamedesign aan de universiteit te halen, maar dat is helaas niet gelukt. De zelfdiscipline is ver te zoeken en hulp zoeken en aanvaarden is niet voor hem bedoeld. Ondanks zijn beperking weet hij héél goed wat hij wel en niet wil.
Hij is nu volwassen en ik laat hem zelf ervaren wat er gebeurt als hij het allemaal zelf wil uitzoeken. Ik heb ontelbaar keren hulp aangeboden, gezegd dat hij ook met andere mensen of professionals kan praten, maar dat hij het vooral zélf moet willen.
Het is niet fijn om je kind te zien worstelen met zichzelf en helemaal als hij weigert je hulp aan te nemen. Toch denk ik dat het uiteindelijk wel goed komt met hem, maar het heeft tijd nodig. Veel tijd en geduld.
Ik geef niet op, maar ik ben ook niet meer zo gek om al mijn energie in hem te stoppen, want dan ben ik straks weer helemaal gesloopt. Dat gebeurt me niet meer.
Ik wil hem helpen, met alle liefde die ik heb, maar het mag nu van hem uit komen als hij er behoefte aan heeft. Hij hoeft maar te kikken en ik sta klaar.
Dominique leert van zijn ervaringen, dat zie ik, maar het gaat langzáám. Gelukkig is hij nog jong en heeft hij een heel leven voor zich om te leren. Je kunt ook ergens komen met een omweg, daar leer je soms nog meer van dat je de weg rechtstreeks neemt. Dan mis je bepaalde afslagen in je leven die je wel bepaalde levenservaring geven. Dat heeft hij nodig om het juiste pad te vinden. Hij heeft het me letterlijk verteld: ‘ik leer alleen van ervaring, niet uit boeken’.
Daarom is Gamedesign ook niet gelukt. Dat was leren uit boeken, maar zover is hij nog niet. Dat komt nog, ooit… over een paar jaar. Hij gaat eerst nog een andere verkeerde afslag nemen, maar dat geeft niet. Hij komt er wel.
Ik heb er alle vertrouwen in. Bij zijn geboorte wist ik al dat het goed zou komen en dat gevoel heb ik nog steeds.
Ben je nieuwsgierig naar mijn eerdere verhalen? Lees dan ook mijn andere blogs.
Wil je meer weten? Mail dan naar info@liefdeloos.com of vul het contactformulier in.