Een tijd geleden sprak ik met iemand over wat onze kinderen hadden meegemaakt tijdens hun geboorte. Een van haar dochters was geboren met behulp van de vacuümpomp en dat vond ze op dat moment heel zielig. Het lijkt mij ook een vreselijk idee, vooral als de baby dan in het begin zo’n punthoofd heeft. Bovendien lijkt het me voor de baby echt geen pretje en best pijnlijk (laat staan traumatisch) om aan je hoofd de wereld in te worden getrokken. Volgens de verloskundige voelde de baby daar helemaal niks van. Dat lijkt me nu echt de grootste onzin! Natuurlijk voelt een baby dat! Waarom zou een baby kan geen pijn kunnen voelen? Hij is tenslotte ontwikkeld tot een heus mens, met alles erop en eraan, alleen mini. Als je een baby bewust knijpt, eens kijken hoe hij reageert… lacht hij omdat hij het grappig vindt, of huilt hij? Ik begrijp dat er soms maatregelen nodig zijn tijdens een geboorte, maar om keihard te roepen dat de baby dat niet voelt of bewust meemaakt is volgens mij flauwekul en bovendien ook respectloos naar alle baby’s en kleine kinderen toe. Helemaal als onderzoeken en operaties zonder verdoving gebeuren. Dat zouden wij als volwassenen toch ook niet zomaar accepteren, we laten dan toch ook van ons horen?  

Mijn zoon kreeg als te vroeg geborene de eerste paar dagen een infuus precies boven op zijn hoofd. Jeetje, hoe verzinnen ze het? Ik vond het zó enorm pijnlijk om te zien. Iedere keer als ik naar hem keek deed het mezelf zeer en nog steeds als ik er aan terugdenk. Ook al had hij het nodig, waarom moest dat nu precies midden bovenop zijn hoofd? Ik kreeg daar geen duidelijke uitleg over, alleen dat het nodig was.
In zijn neus stak een sonde voor de voeding en hij werd geregeld onderzocht op allerlei kwaaltjes en eventuele achterstanden. Wat vond ik dat altijd zielig en pijnlijk, steeds maar weer die prikjes en onderzoeken. Hij zag er ook zo enorm kwetsbaar uit, had een hele dunne, doorschijnende huid en was zo piepklein. Ik durfde hem zelf amper aan te raken, bang dat ik hem pijn deed. Hij vond het infuus natuurlijk ook niet fijn, want hij deed veel moeite om het eruit te trekken. Ik voelde een enorme opluchting toen het na een paar dagen verwijderd werd.

Als ik mijn zoon in zijn eerste dagen oppakte dan merkte ik dat hij het vasthouden niet fijn vond. Ik denk dat zijn huid nog heel gevoelig was. Als we vervolgens ontspannend lagen te buidelen en hij rustig op me lag, met alleen een zachte handdoek over zich heen, dan merkte ik dat hij zich fijn voelde. Dan was er geen spanning op zijn huid. Zodra ik mijn armen over hem heen legde, begon hij onrustig tegen te spartelen, blijkbaar was die druk op hem te veel. Jammer natuurlijk, want je wilt je kwetsbare kind juist beschermen met je handen en armen. Wat dat betreft moest ik hem toen al ‘loslaten’, want zachtjes aaien vond hij in het begin nog niet fijn. Hij werd alleen maar rustig door stil op me te liggen, huid op huid. Maar dan ook écht stil, luisterend naar mijn hartslag en genietend van mijn nabijheid. Helaas mochten we hooguit een klein half uur samen buidelen, daarna moest hij weer gauw de couveuse in, want dat was beter voor hem. Ik begreep dat niet, want hij was juist altijd heerlijk tevreden en rustig als hij op mijn buik lag. Hij genoot van mijn nabijheid en ik genoot ervan dat ik mijn kindje bescherming kon bieden en hem mijn liefde kon laten voelen.
Naarmate hij groeide werd zijn huid wat dikker en kon hij steeds beter onze aanrakingen verdragen. Toch is hij nooit een knuffelaar geworden. Hij kwam als peuter graag een knuffel halen, maar dat duurde drie tellen en dan was hij weer weg.