Hoe gaat het nu... deel 2
géén contact meer
Toen we verhuisden naar ons nieuwe huis, heb ik het contact met mijn moeder rigoureus verbroken. Ik heb bewust geen verhuisbericht gestuurd en ook mijn mobiele telefoonnummer heb ik haar toen niet gegeven. In 2005 was de mobiele telefoon flink in opkomst. We hadden een vaste telefoonaansluiting en de mobiele telefoon was ‘voor erbij’. Dat kunnen we ons nu niet meer voorstellen.
Mijn moeder kon me dus echt niet bereiken. Hoewel, als ze écht contact met me had willen zoeken, was er heus wel de mogelijkheid geweest. Ze was de eerste jaren na mijn verhuizing nog altijd bevriend met de buren van mijn vader. Maar ze heeft het nooit geprobeerd en dat vond ik prima.
Hoewel ik me in het begin schuldig voelde, bleek het een gouden zet. Het schuldgevoel heeft echter wel een aantal jaren aangehouden, maar verdween langzaam naar de achtergrond. Ik merkte dat de rust me goed deed: geen hopeloze verwachtingen meer, geen beschuldigingen en geen eenzijdige gesprekken meer. Het was heerlijk en omdat ik zo’n rust over me heen voelde, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen.
Helemaal toen ik van mijn zus vernam dat mijn moeder tegen anderen ontkende dat ze kinderen had. Mijn moeder en Cassie kwamen onverhoopt bij dezelfde kapper in de stad en deze kapper wist dat zij moeder en dochter waren. Onze moeder wist echter níet dat ze dezelfde kapper had als Cassie. De kapper vertelde tegen mijn zus dat ze aan onze moeder had gevraagd of ze kinderen had. Mijn moeder ontkende glashard.
Dat was hard om te horen, een klap in mijn gezicht. Toen wist ik dat géén contact het beste was. Het was klaar voor me. Hoe kan een moeder ontkennen dat ze kinderen heeft? Je kunt toch altijd zeggen dat je wel kinderen hebt, maar ze door omstandigheden niet ziet? Niet leuk, maar wel de waarheid.
Oké, ik doe aan ouderverstoting. Dat geef ik toe, maar ik heb er wel een reden voor. Het is onmogelijk om op een lieve manier te zeggen dat je geen behoefte meer hebt om iemand nog langer te zien. Mijn moeder heeft me zóveel pijn gedaan toen ik kind was en ook toen ik volwassen was. Dat hoef ik niet meer te accepteren.
Nu ben ik dus weer aan het verontschuldigen.
Feit is gewoon dat ik het contact heb verbroken omdat mijn moeder me als kind psychisch heeft mishandeld. Dat wil ik niet meer. Punt.
Toen mijn boek Liefdeloos uitkwam, kreeg ik vooral reacties van mensen die net als ik, moeite hebben met de relatie met hun moeder, of vader. Zowel vrouwen, als mannen kunnen narcistische eigenschappen hebben. Om keihard te zeggen dat iemand narcist is, dat is juist heel moeilijk. Er zijn niet veel narcisten met de officiële diagnose, omdat de meesten vinden dat er niks met hen aan de hand is. De hele wereld is gek, maar de narcist beslist niet. Toch spreek ik vaker over de narcist omdat het wat gemakkelijker praat.
Omdat je in een discussie nooit zult winnen van een narcist, is het ‘t beste om zo min mogelijk mee te gaan in de strijd. En als het even kan, verder gaan zónder de narcist. Het beste is nog om het contact helemaal te verbreken, maar dat is vaak onmogelijk, zeker als je samen met de narcist kinderen hebt.
Bij mij is het gelukt, omdat het om mijn moeder gaat. Ik heb haar al 18 jaar niet meer gezien of gehoord. In die jaren heb ik een moeder gemist, maar niet míjn moeder. Háár niet.
Mijn kinderen missen een oma, zij voelen dat gemis wel.
Ooit zal ik weer met haar geconfronteerd worden, daar ben ik me van bewust.
Bovendien herinnert mijn dochter me geregeld aan ‘haar oma’, die ze niet kent en nooit heeft gezien. Ik heb haar foto’s laten zien. Ze is heel nieuwsgierig naar ‘oma die vroeger niet lief was voor mama’. Het onbekende is altijd interessant.
Ik wacht af wat er gebeuren gaat. De verwachting dat ze zelf contact zal opnemen heb ik niet. Ik denk dat er ooit een bericht komt dat ze is overleden. Of ik dan definitief rust krijg, weet ik nog niet. Wie weet welke verrassingen ze nog in petto heeft. Ze is en blijft een narcist (ook al heeft ze geen officiële diagnose).
Voor mij is ze een narcist, een verborgen narcist. Dan kun je altijd iets verwachten.
Toch voel ik medeleven voor haar, omdat ze veel moois heeft gemist in haar leven. Ze heeft nooit echt geluk gekend en dat vind ik wel zielig, maar iedereen heeft een keuze in zijn of haar leven. Ze heeft ervoor gekozen om alleen naar de fouten van anderen te kijken, maar niet naar wat ze zelf kon verbeteren.
Jammer.
Ben je nieuwsgierig naar mijn eerdere verhalen? Lees dan ook mijn andere blogs.
Heb je vragen? Mail dan naar info@liefdeloos.com of vul het contactformulier in.