Angelique Lammertink
Body Remembers Trauma Therapy (BRTT)
Trauma Release & Breathwork (TRB)
Om je trauma te verwerken zijn er verschillende mogelijkheden van therapie mogelijk. Momenteel wordt er veel gebruik gemaakt van EDR-therapie. Toen ik 25 jaar geleden op zoek ging naar therapie, was er nog niet zo veel keuze uit verschillende soorten therapie. Het meest gangbare was toen psychotherapie, waar ook wachtlijsten voor stonden. Ik heb op dat moment echter gekozen om wat sneller aan de beurt te zijn en hoorde via-via van incarnatietherapie. Dat paste wel bij mij en ik kon het me toen veroorloven om het zelf te betalen, het ging ook maar om zo’n vijf sessies.
Tijdens deze therapie ben ik teruggegaan naar de periode voor, tijdens en na mijn geboorte. Ik heb bepaalde inzichten gekregen over de vraag waarom ik de ouders heb door wie ik ben opgevoed.
Ik geloof in meer…
Is er een reden waarom we op aarde zijn, op dit moment? Wat doen we hier? Hebben we een missie te volbrengen tijdens ons leven? Hoeveel levens hebben we?
Tijdens de incarnatietherapie hebben we geprobeerd terug te gaan naar een vorig leven, maar we zijn niet verder gekomen dan mijn huidige conceptie.
Voor mijn gevoel ben ik bezig aan mijn eerste leven op aarde, maar misschien heb ik het wel mis. Ik heb echter nooit flashbacks, of gevoelens uit een eerder leven gehad. Dat verklaart wellicht mijn naïviteit met betrekking tot mijn keuze voor mijn ouders. Ik koos op dat moment alleen voor mijn vader, mijn moeder ‘nam ik op de koop toe’: zij hoorde immers bij hem. Ik voelde geen klik met haar, wel met mijn vader.
Het zou allemaal goed komen, dacht ik. Dat deed het niet, het werd mijn levensles: luister goed naar jezelf.
De incarnatietherapie bracht me acceptatie, begrip voor mijn moeder, maar ook het besef waarom ik bepaalde keuzes in mijn leven heb gemaakt. Het heeft me laten inzien dat therapie goed voor je kan zijn, dat het je daadwerkelijk nieuwe inzichten kan geven en je verder helpt in het leven.
Voor mijn website ben ik altijd op zoek naar nieuwe connecties, mensen die dezelfde inzichten en ideeën hebben als ik. Dat zorgt voor herkenning en een veilig gevoel. Ik wil graag andere mensen helpen die een soortgelijke ervaring als ik hebben (gehad) met narcisme. Zelf ben ik geen coach of therapeut, maar soms kom ik iemand tegen waar ik veel in herken of die me erg aanspreekt.
Dat is ook zo met Angelique Lammertink. Haar manier van pijnbestrijding spreekt me erg aan. Het gaat niet alleen om lichamelijke pijn, maar juist ook om je innerlijke pijntrauma’s.
Het is algemeen bekend dat vroegkinderlijke trauma’s lichamelijke klachten kunnen veroorzaken, maar dit aanpakken met therapie veroorzaakt soms nog meer innerlijke pijn. Een sessie met Angelique kan op een zachte, vriendelijke manier je trauma van binnenuit verlichten. Je gaat stap voor stap terug naar de oorzaak, alsof je een ui afpelt. Steeds een laagje verder, precies dat wat je op dat moment aankan. Niet door over je innerlijke pijn te praten, maar door je te concentreren op je ademhaling en houding. Langzaam ge je terug naar de pijn die op dat moment aangepakt dient te worden, bepaald door je lichaam. Niet méér dan je op dat moment aankan.
Tijdens mijn eerste sessie met Angelique had ik niet het idee dat er veel trauma zou opborrelen. Voor mijn gevoel heb ik mijn trauma’s best goed verwerkt, maar blijkbaar toch niet helemaal. Er komt toch altijd wel iets naar boven. Bovendien steek ik momenteel wat minder goed in mijn vel dan een half jaar geleden.
Drukte op het werk, de situatie met mijn vader in het verzorgingshuis, dat maakt me opnieuw kwetsbaar en zorgt voor nieuwe stress.
Wat er wél naar boven kwam was onverwacht: niks over mijn moeder, wel de keizersneden die ik zelf én met mijn kinderen heb meegemaakt. Mijn eigen geboorte verdween al snel naar de achtergrond, de vroeggeboorte van mijn zoon plopte even op, maar vooral die van mijn dochter bleef hangen. Hoewel de keizersnee van mijn zoon traumatischer was, had ik meer moeite met die van mijn dochter. Mijn zoon was klaar voor zijn leven, ondanks zijn vroeggeboorte. Mijn dochter was echter nog niet zover, hoewel ze juist met 40+ weken ter wereld kwam. Ook zij is ‘gehaald’, omdat ze te erg op het litteken van haar grote broer drukte. Ik had zoveel pijn dat ik blij was dat ze uiteindelijk met een keizersnee is gehaald. Ik was bang om te ‘knappen’ en het deed enorm pijn. Mijn dochter was het er niet mee eens, maar ze was gewoon een volgroeide baby, klaar voor haar geboorte. Ze vond het alleen veel te gezellig bij me (en ik ook). Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ze gehaald werd terwijl ze zelf nog geen aanstalten maakte om geboren te worden. Nu besef ik dat dat onzin is: er was immers een reden voor de keizersnede. Een natuurlijke geboorte zou juist meer risico op complicaties voor haar (en mij) meebrengen.
Ik ga het dus loslaten, het schuldgevoel, dat wellicht gevoed wordt doordat ze vanaf het begin heel aanhankelijk is: een echt moederskindje en stiekem vind ik dat leuk. Ik heb dat nooit gehad met mijn eigen moeder en omdat ik altijd heel ónafhankelijk ben geweest, vind ik haar aanhankelijkheid soms een tikje verstikkend. Ik ben echter ook trots op het feit dat ze graag bij me is en veel met me deelt. Ze wordt steeds ouder en daarmee ook steeds een beetje onafhankelijker. Dat voelt bevrijdend. Ik weet dat onze band altijd sterk zal blijven. We denken hetzelfde, ik begrijp haar. Net als bij haar broer, die juist heel ónafhankelijk is.
Allebei mijn kinderen zijn ‘op tijd’ geboren. De een te vroeg, de ander te laat, maar ze waren er beide klaar voor. Ze racen door het leven. De een volgt zijn pad via een kronkelige omweg, de ander volgt netjes haar eigen uitgestippelde route met hier en daar een verrassing. Zo moet het zijn.
De ene is nooit saai, de ander is (meestal) heerlijk normaal.
Het allermooiste komt nu: op het moment dat ik deze blog heb afgerond en de computer uitstaat, komt mijn dochter van 11 naar me toe en geeft me een stevige knuffel. Ze kijkt naar me op: ‘Mama, het wordt tijd dat we wat minder gaan knuffelen. Ik wordt groot, kan al veel zelf en dan hoort dat geknuffel er niet meer bij. Ik wil meer met mijn vriendinnen doen, maar ik hou nog steeds heel veel van jou’.
Ik slik en sla mijn armen nog steviger om haar heen. Ik knipper hard met mijn ogen om de opkomende tranen te verdringen.
Ik mis haar nu al, maar ik ben zó blij dat deze verandering uit haarzelf komt. Alsof ze me voelt en wéét dat ik het schuldgevoel heb losgelaten. Het is voor haar tijd om míj los te laten.
Bedankt, Angelique. wat heb je me iets moois gegeven.
Wil je meer weten over Angelique Lammertink en haar behandelingen voor langdurige/chronische (pijn)klachten? Kijk dan eens op haar website. Zelf heb ik een sessie Body Remembers Trauma Therapy (BRTT) &
Trauma Release & Breathwork (TRB) bij Angelique gevolgd, wat me bovenstaand inzicht heeft opgeleverd.
Ben je nieuwsgierig naar mijn eerdere verhalen? Lees dan ook mijn andere blogs.
Heb je vragen? Mail dan naar info@liefdeloos.com of vul het contactformulier in.