Voor mijn website ben ik altijd op zoek naar nieuwe connecties, mensen die dezelfde inzichten en ideeën hebben als ik. Dat zorgt voor herkenning en een veilig gevoel. Ik wil graag andere mensen helpen die een soortgelijke ervaring als ik hebben (gehad) met narcisme. Zelf ben ik geen coach of therapeut, maar soms kom ik iemand tegen waar ik veel in herken of die me erg aanspreekt.

Dat is ook zo met Angelique Lammertink. Haar manier van pijnbestrijding spreekt me erg aan. Het gaat niet alleen om lichamelijke pijn, maar juist ook om je innerlijke pijntrauma’s. 
Het is algemeen bekend dat vroegkinderlijke trauma’s lichamelijke klachten kunnen veroorzaken, maar dit aanpakken met therapie veroorzaakt soms nog meer innerlijke pijn. Een sessie met Angelique kan op een zachte, vriendelijke manier je trauma van binnenuit verlichten. Je gaat stap voor stap terug naar de oorzaak, alsof je een ui afpelt. Steeds een laagje verder, precies dat wat je op dat moment aankan. Niet door over je innerlijke pijn te praten, maar door je te concentreren op je ademhaling en houding. Langzaam ge je terug naar de pijn die  op dat moment aangepakt dient te worden, bepaald door je lichaam. Niet méér dan je op dat moment aankan.

Tijdens mijn eerste sessie met Angelique had ik niet het idee dat er veel trauma zou opborrelen. Voor mijn gevoel heb ik mijn trauma’s best goed verwerkt, maar blijkbaar toch niet helemaal. Er komt toch altijd wel iets naar boven. Bovendien steek ik momenteel wat minder goed in mijn vel dan een half jaar geleden.
Drukte op het werk, de situatie met mijn vader in het verzorgingshuis, dat maakt me opnieuw kwetsbaar en zorgt voor nieuwe stress.

Wat er wél naar boven kwam was onverwacht: niks over mijn moeder, wel de keizersneden die ik zelf én met mijn kinderen heb meegemaakt. Mijn eigen geboorte verdween al snel naar de achtergrond, de vroeggeboorte van mijn zoon plopte even op, maar vooral die van mijn dochter bleef hangen. Hoewel de keizersnee van mijn zoon traumatischer was, had ik meer moeite met die van mijn dochter. Mijn zoon was klaar voor zijn leven, ondanks zijn vroeggeboorte. Mijn dochter was echter nog niet zover, hoewel ze juist met 40+ weken ter wereld kwam. Ook zij is ‘gehaald’, omdat ze te erg op het litteken van haar grote broer drukte. Ik had zoveel pijn dat ik blij was dat ze uiteindelijk met een keizersnee is gehaald. Ik was bang om te ‘knappen’ en het deed enorm pijn. Mijn dochter was het er niet mee eens, maar ze was gewoon een volgroeide baby, klaar voor haar geboorte. Ze vond het alleen veel te gezellig bij me (en ik ook). Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ze gehaald werd terwijl ze zelf nog geen aanstalten maakte om geboren te worden. Nu besef ik dat dat onzin is: er was immers een reden voor de keizersnede. Een natuurlijke geboorte zou juist meer risico op complicaties voor haar (en mij) meebrengen.