Ik wist dat ik zonder moeder verder kon in mijn leven en dat is de beste beslissing die ik ooit gemaakt heb. Dus ik denk inderdaad dat ik heel onafhankelijk ben, want ik heb geen moeder die ik zomaar even kan bellen om iets te vragen. Toen ze er wel nog was, kon ik haar namelijk ook niet bellen, want ze wist toch geen antwoord te geven of gaf niet thuis.

Zelfs na de geboorte van mijn zoon was ze er niet en moest ik alles zelf uitzoeken over HELLP, couveuses en vroeggeboorte.

Mijn zoon en ik zijn namelijk allebei te vroeg geboren, hij met 31 weken. Niet heel dramatisch. Dat vond hij zelf blijkbaar ook, want net als ik racete hij door zijn couveusetijd met nauwelijks benoembare complicaties. Alleen een beetje geelzucht, maar dat trok na enkele dagen weg. Vier weken later mocht hij uit de couveuse en na twee aansluitende weken in een (warmte) bedje mocht hij naar huis. Als een sneltrein dus.
Terwijl de schoonfamilie zich intussen flink zorgen maakte over hun kwetsbare kleinzoon, vond ik het eigenlijk alleen maar vanzelfsprekend dat hij zo gemakkelijk door z’n couveusetijd groeide. Ik maakte me totaal geen zorgen, want ik zag dat hij het heel goed deed. Hij had wel wat hulp gehad: vlak voor zijn geboorte had ik een aantal spuitjes gekregen om zijn longen te rijpen. Verder deed hij alles zelf.

Terwijl hij opgroeide verdween die zelfstandigheid rap, hij was graag een beetje lui en liet zich gretig pamperen. Knuffelen was uit den boze, voor de rest mochten we alles voor hem doen. Behalve dan beslissingen nemen, dat is iets dat hij liever zelf doet. Onze mening doet eigenlijk ook niet ter zake, hij weet het beter.
Hij is nu 19 jaar en tegenwoordig verwijt ík hem nogal eens dat hij geen hulp accepteert en alles zelf wil doen, ook al is er geen resultaat te zien. Hij vindt het blijkbaar heel vanzelfsprekend om zelf problemen op te lossen.  

Verhip… bij wie herken ik dat nou toch?

We hebben het allebei, dat we alles in ons leven zelf uitzoeken en er zien uit te komen. We doen dat gewoon. Mijn zoon heeft net zo’n sterke wil als ik en nog wel meer! Wat er in komt, gaat er zeker niet uit, behalve als hij het zélf wil. Er is toch wel één klein verschil: in de loop der jaren heb ik geleerd om hulp te zoeken en te ervaren dat het me sterker maakt, in plaats van zwakker. Dat is iets dat hij nog (zelf) moet leren en accepteren.

Nu ben ik me toch pas gaan afvragen of deze sterke vanzelfsprekende onafhankelijkheid van m’n zoon en mij niet toch iets te maken heeft met onze vroeggeboorte en couveusetijd.
Dit komt ook nadat ik een paar maanden geleden een gesprek had met iemand die een lotgenotengroep heeft opgezet voor ex-couveusekinderen. Dat was een heel verhelderend gesprek en gaf mij meer inzicht in het feit dat zo’n couveusetijd nogal wat impact op je leven kan hebben.
Je wordt namelijk veel te vroeg van je moeder weggerukt en helemaal alleen in zo’n kille, lawaaiige glazen bak gelegd. Af en toe word je er eens uitgehaald, gevoed, verschoond en geknuffeld en vervolgens lig je daar weer alleen met alle toeters en bellen aan je vast en om je heen. Hoewel er genoeg zorg en aandacht om je heen is, mis je toch de warmte en liefde van je moeder. Zou ik daardoor zo’n sterke onafhankelijkheid hebben ontwikkeld?